Senin, 30 Juni 2014

cerkak

Tugas Amburadhul
            Minggu – minggu ing wulan Mei iki lagi dianakake ujian. Ana ujian tulis, uga ana ujian sing praktek. Minggu ke loro ujian wis arep rampung, mung gari 1 mata kuliah sing urung diujikake. Tiba wanci ujian mata kuliah sing iki. Ujian diwiwiti jam 8 esuk, aku mangkat saka omah jam setengah 8. Tekan ing kampus isih rada sepi, sing sliwar – sliwer mung wong pira thok. Aku langsung mlebu kelas, nanging durung ana bocah. Nganti tekan jam 8 kurang seprapat kanca ku durung ana sing mangkat, aku dadi bingung iki sajake sida ujian apa ora? Jam 8 pas kancaku nembe mangkat, banjur aweh wara – wara.
“Kanca – kanca kabeh, ujian saiki ora ana ujian. Nanging diganti tugas.” Ngandhane kancaku jenenge Harun.
Aku banjur takon, “Tugase apa, Run?”
“Tugase iku nggawe artikel 20 lembar, nanging artikel kuwi ora olih njiplak, kudu saka pemikirane dhewek.”
“Kuwi tugas dikumpulake kapan ta?”
“Dikumpulake minggu ngarep, dikirim liwat e-mail.”
“Oke… berarti saiki bali? Ora ana ujian iki?”
“Iya, bali wae.”
            Aku banjur mulih, ngertia kaya ngono mau ora mangkat, sms wae.
            Tekan ing omah aku turu maneh amarga isih rada ngantuk mau tangi gasik jam 5an. Saiki dina senen, tugase berarti dikumpulake dina senen minggu ngarep, isih ana wektu kanggo nggarap tugas akhir.
            Dina rebo wengi aku labuh nggarap tugas. Nggoleki referensi saka internet lan saka buku kanggo gawe artikel. ‘iki kok saya suwe mumet ya. Sirahku dadi ngelu’ Aku nggarap saka jam 9 esuk nganti tekan jam 7 wengi. 10 jam ngadhep laptop nanging mung nembe olih saklembar, yen wis nulis dibusek maneh, ngono terus, amarga aku ngrasa rada ora nyambung.
            Jam 7 wengi aku mateni laptop banjur metu omah sedela nggolek segeran. Kebeneran ana bakul bakso liwat. Aku tuku bakso nanging dibungkus. Sakwise baksone dibungkus aku bali omah mangan bakso sing mau tak tuku banjur turu amarga aku rasane sayah pisan.
            Esuke aku tangi rada awan, jam 10an. Untung ibuku ora nesu amarga ngerti aku lagi keselen nggarap tugas mbengi. Jam 11 aku adus banjru mangan. Niat arep nglanjutake nggarap tugas nanging urung ana inspirasi maneh, apa sing bakal tak tulis. Nganti jam 4sore aku mung tura – turu nonton tv, sangking bingunge. Nganti tekan wengi aku ya durung ana kepinginan kanggo nggarap tugas maneh.
            Jum’ate aku lunga maring perpustakaan nggolek – nggolek buku mbok menawa nemu sing apik kanggo bahan tugasku. Aku mangkat marang perpustakaan jam 9 esuk. Ning perpustakaan aku ketemu kanca sekelasku, jenenge Dewi.
“Dewi, lagi apa kowe ning kene?” takonku.
“Eh, Ina. Iki aku lagi nggolek buku kanggo nggarap tugas. Lha kowe?”
“Aku ya padha. Kowe tugase urung rampung?”
“Urung. Yen kowe piye?”
“Aku malah nembe olih selembar. Bingung nulis apa maneh.”
“Ya wis ya, aku dhisikan. Lagi dienteni kancaku ning ngarep.”
“Oh, ya. Yen wis rampung sms ya.”
“Ya. Gampang.”
Sakwise Dewi mulih, aku uga mulih. Nanging aku ora langsung bali omah. Aku mampir ing toko dhisik tuku jajan kanggo sangu nggarap tugas mengko bengi.
            Aku tekan omah jam 5 sore. Sakdurunge adus aku nggodhog banyu dhsisik amarga hawane lagi rada adhem. Bubar adus rasane seger, kanggo nggarap tugas penak utekke. Aku labuh nggarap tugas maneh jam setengah 7 wengi. Mung wektu 3 jam aku wis olih 12 lembar. Rada ayem atiku amarga kurang sithik maneh tugase rampung.
            Dina setu esuk aku tangi jam 6. Rada seger utekku. Mumpung dina setu aku mlayu – mlayu ing sekitar komplek karo nggolek panganan. Aku weruh ana bakul bubur ayam. Aku mandheg banjur tuku bubur ayam kanggo sarapan. Bubar mangan aku bali omah. Tekan omah sawetara jam 7. Aku banjur adus amarga awakku kemringet bar mlayu – mlayu mau.
Bubar adus aku mbuka laptop, ora liya – liya ya nglanjutake nggarap tugas sing sithik maneh rampung. Aku nggarap tugas awit jam 8 esuk nganti jam 3 sore.
            Akhire, tugase rampung. Bungah atiku, ora mikiri tugas maneh. Aku banjur sms kancaku, Dewi.
To     : Dewi
Subject: In, tugasmu wis rampung durung?
Ora suwe Ina mbales sms ku.
Dewi   : Wis ki, kowe wis rampung?
Ina    : Aku ya wis, setunan ki, jalan2 yuhh.
Dewi   : Arep mara ndi?
Ina    :Ya mall apa ngendi, refreshing ngono    ceritane. Hehee…
Dewi   : Oke. Saiki apa?
Ina    : Ora. Taun ngarep. Ya siki.
Dewi   :Yaiya. Kowe ming gone aku ya. Motor ku  lagi digawa adhiku.
Ina    : Iya. Jam 5 aku ming omahmu.
Dewi   : Siip.
            Aku banjur adus, siap – siap marang omahe Dewi. Aku tekan omahe Dewi jam 5 punjul sithik. Nalika aku tekan ngono, Dewi wis siap dadine mung gari mangkat thok.
            Ing mall aku tuku klambi, sepatu karo tas. Rasane plong tenan tugas sing gawe mumet akhire rampung. Aku bali omah jam 10 wengi, sakdurunge bali omah aku ngaterake Dewi dhisik.
            Dina minggu aku rada sungkan tangi gasik, dadi aku tangi jam 9. Untung ibuku lagi ora ning omah dadi ora bakal ngomeih aku yen aku tangi awan. Dina minggu iki tak entekake kanggo mlaku – mlaku, dolan marang omahe kancaku lan dolanan outbond ing buper cedhak omahku. Dina minggu iki bener – bener tak entekake kanggo refreshing bar ujian. Aku wis ora mikiri maneh tugas sing wingi, mung gari ngirim ngesuk lan rampung kabeh.
            Dina senen, iki wayahe ngirim tugasku. Aku nguripi laptopku, nanging kok ora bisa? Ana apa karo laptop ku? Tak jajal nganti tak copot batrene tetep ora bisa. Aku bingung ora karuan, tugasku iki piye ceritane. Akhire aku langsung marang panggonan sing nyervisi laptop. Cepet – cepet aku mangkat nganti lali aku urung ganti klambi nembe tangi.
Tekan ing servisan laptop, aku lali iki dina minggu. Toko – took mesthine padha tutup. Aduh, mati iki piye tugasku. Aku langsung nelpon kancaku sing pinter ndandani laptop, nanging apes. Kancaku lagi mriang, dadi ora bisa ndandani laptopku. Data – data tugase ya lali durung tak simpen ing flashdisk. Aku rasane pingin nangis, tugas sing wis tak garap nganti kesel malah ora dadi tak kirimake. Mengko bijiku piye yen wayah pengumuman? Aku lemes, pasrah, akhire ora sida ngumpulake tugas.
            Akhire saiki wayahe pengumuman nile. Aku rada wedi amarga ana mata kuliah siji sing aku ora bisa ngrampungake. Nanging ora dinyana bijiku ‘A’. Aku kaget campur seneng, uga bingung. Kok bisa nileku metune “A”. banjur kancaku ngandha yen jere dosene kuwi wis gawe nile sakdurunge aweh tugas kanggo ujian. Aduh, pancen dosen gawe trataban atiku thok. Nanging ya ora papa, akeh piwulang sing bisa tak jupuk saka kedadian iki.

•••Rampung •••

Tidak ada komentar:

Posting Komentar